ตอนเด็กๆ แม่หนีออกจากบ้านไปพร้อมกับผู้ชายอีกคน พ่อร้องไห้ทุกคืน เศร้ามาก ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังประพฤติตัวที่โรงเรียนตามปกติเพื่อให้ทุกคนรู้ ไม่ได้ ค้นพบเรื่องราวของครอบครัวฉัน ไม่กี่ปีต่อมา พ่อของฉันแต่งงานใหม่ และฉันก็มีครอบครัวใหม่ แม่ที่ใจดีและอ่อนโยน และมีพี่สาวที่ติดเกมนิดหน่อย ฉันรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ ไม่กี่ปีต่อมา ฉันออกจากบ้านเกิดไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในโตเกียว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องอยู่คนเดียวพ่อของฉัน กังวลมากแต่เขาก็ภูมิใจในตัวฉันมากเช่นกัน แม่ของฉันก็เหมือนกัน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุด แต่เพียงไม่กี่ปีต่อมาพ่อของฉันก็จากไป วันนี้เป็นวันเกิดพ่อของฉัน ฉันจึงกลับบ้านเกิด สถานที่แห่งนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง เห็นว่าแม่ยังสุขภาพดีอยู่ก็ดีใจมากที่พี่สาวไม่เปลี่ยน ห้องรกมาก อายุประมาณ 30 กว่าแล้ว แต่ยังอยู่คนเดียว แต่งตัวเลอะเทอะ ติดเกม ไม่สวมเสื้อผ้า บรา สวมถุงเท้าเหมือนคนแก่... จริง ๆ แล้วก่อนหน้านี้มีความรู้สึกผิด ๆ ผุดขึ้นในใจ และตัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป ฉันเลือกไปโตเกียว แต่เมื่อฉันกลับมา และได้พบกับเธออีกครั้ง ความรู้สึกนั้นก็พลุ่งพล่านอีกครั้ง พอฉันเห็นเธอช่วยตัวเองอยู่ในห้อง ฉันก็ทนไม่ไหวแล้ว! และหลังจากนั้น ฉันก็พบว่าเธอดูเหมือนมีความรู้สึกกับฉันด้วย เป็นความรู้สึกที่ผิดมาก ไม่กี่วันต่อมา ฉันกลับมาที่โตเกียว ฉันสัญญาว่าจะกลับมาในปีหน้า เพื่อพบเธออีกครั้ง และบางทีเด็กที่เธอตั้งชื่อให้พวกเราแล้ว...